ไปยังหน้า : |
เหตุปัจจัยที่ทำให้เกิดมหากุศลจิตนั้นมีมากมาย แต่เมื่อกล่าวโดยสรุปแล้ว มีเหตุปัจจัยสำคัญ ๒ ประการ คือ
๑. ปรโตโฆสะ หมายถึง คำบอกเล่า คำกล่าวสอน คำแนะนำสั่งสอนของกัลยาณมิตร ได้แก่ บิดามารดา ปู่ย่า ตายาย ลุงป้า น้าอา ญาติพี่น้องทั้งหลาย ครูอุปัชฌาย์ อาจารย์ พระบรมศาสดา และพระสาวก เป็นต้น ทำให้บุคคลนั้น ได้รับรู้และเข้าใจ เกิดความเลื่อมใสศรัทธา เป็นต้นขึ้นมาได้
๒. โยนิโสมนสิการ หมายถึง การคิดพิจารณาอารมณ์ต่าง ๆ หรือสิ่งต่าง ๆ ที่ได้ประสบพบเห็นโดยอุบายอันแยบคาย อันได้แก่ สัมมาทิฏฐิ นั่นเอง
เหตุปัจจัย ๒ ประการนี้ เป็นบ่อเกิดของกุศลธรรมทั้งหลาย และเป็นอุปการะต่อบุคคลทั้งหลาย เพราะเมื่อบุคคลมีเหตุปัจจัยทั้ง ๒ ประการนี้แล้ว กุศลธรรมที่ยังไม่เกิดก็ได้เกิดขึ้น กุศลธรรมใดที่เกิดขึ้นแล้ว ย่อมสามารถคงอยู่และเจริญพอกพูนขึ้นได้ ฉะนั้น บุคคลผู้หวังความเจริญในบุญบารมีธรรมทั้งหลายให้ยิ่ง ๆ ขึ้นไป หรือ ผู้ที่หวังจะประพฤติพรหมจรรย์ให้บริสุทธิ์บริบูรณ์นั้น ต้องมีคุณธรรมทั้ง ๒ ประการนี้ เป็นเครื่องโอบอุ้ม อุดหนุน และหล่อเลี้ยงอยู่เสมอ จึงจะดำเนินไปสู่จุดมุ่งหมายได้โดยสวัสดี