ไปยังหน้า : |
สักกายทิฏฐิสูตร
[ว่าด้วยการละสักกายทิฏฐิ]
ครั้งหนึ่ง ภิกษุรูปหนึ่ง เข้าไปเฝ้าพระพุทธเจ้าถึงที่ประทับ ถวายบังคมแล้ว นั่ง ณ ที่สมควรส่วนข้างหนึ่ง แล้วได้กราบทูลถามพระพุทธเจ้าว่า ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ บุคคลรู้อยู่อย่างไร เห็นอยู่อย่างไร จึงจะละสักกายทิฏฐิได้ พระพุทธเจ้าตรัสว่า ดูกรภิกษุ บุคคลรู้เห็นจักษุแลโดยความเป็นทุกข์ จึงละสักกายทิฏฐิได้ รู้เห็นรูปโดยความเป็นทุกข์ จึงละสักกายทิฏฐิได้ รู้เห็นจักษุวิญญาณโดยความเป็นทุกข์ จึงละสักกายทิฏฐิได้ รู้เห็นจักษุสัมผัสโดยความเป็นทุกข์ จึงละสักกายทิฏฐิได้ รู้เห็นแม้สุขเวทนา ทุกขเวทนา หรืออทุกขมสุขเวทนาที่เกิดขึ้นเพราะจักษุสัมผัสเป็นปัจจัยโดยความเป็นทุกข์ จึงละสักกายทิฏฐิได้ บุคคลรู้เห็นหู รู้เห็นจมูก รู้เห็นลิ้น รู้เห็นกาย รู้เห็นใจโดยความเป็นทุกข์ จึงละสักกายทิฏฐิได้ รู้เห็นธรรมารมณ์โดยความเป็นทุกข์ จึงละสักกายทิฏฐิได้ รู้เห็นมโนวิญญาณโดยความเป็นทุกข์ จึงละสักกายทิฏฐิได้ รู้เห็นมโนสัมผัสโดยความเป็นทุกข์ จึงจะละสักกายทิฏฐิได้ รู้เห็นแม้สุขเวทนา ทุกขเวทนา หรืออทุกขมสุขเวทนา ที่เกิดขึ้นเพราะมโนสัมผัสเป็นปัจจัย โดยความเป็นทุกข์ จึงละสักกายทิฏฐิได้ ดูกรภิกษุ เมื่อบุคคลรู้อยู่อย่างนี้ เห็นอยู่อย่างนี้แล จึงจะละสักกายทิฏฐิได้